Δεν έχουμε καμία πρόθεση να αμαυρώσουμε την δικαιολογημένη (μικρο-πολιτικά) πανηγυρική διάθεση της κυβέρνησης μετά την επιτυχία του πρωθυπουργού την περασμένη βδομάδα στη Σύνοδο των Βρυξελλών. Δυστυχώς, ως εργαζόμενοι, δεν μπορούμε να συμμεριστούμε αυτή τη χαρά. Και εξηγούμαστε...
Ας δούμε, κατ’ αρχήν για τι πράγμα πανηγυρίζει ο πρωθυπουργός:
♦ εξασφάλισε την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των 110 δις που έχει λάβει η χώρα από το μηχανισμό στήριξης με χαμηλότερο επιτόκιο.
Ας δούμε, τώρα, με απλά λόγια, τι σημαίνει στην πράξη αυτό:
♦ το ποσό που η χώρα θα καταβάλλει ως τοκοχρεολύσια στους πιστωτές της για την εξυπηρέτηση της επιμήκυνσης, είναι μερικά δισεκατομμύρια περισσότερα. Με πιο απλά λόγια: Η επιτυχία (επιμήκυνση και μείωση του επιτοκίου) του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης σημαίνει ότι η χώρα θα πληρώσει περισσότερα στους πιστωτές της.
Γιατί εμείς ως πολίτες και εργαζόμενοι της χώρας δεν έχουμε λόγους να συμμεριστούμε την χαρά και τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης; Η απάντηση, βρίσκεται στα ανταλλάγματα που έχει δώσει ο Γ. Παπανδρέου, προκειμένου να εξασφαλίσει την γερμανική διευκόλυνση. Ας ρίξουμε μια συνοπτική ματιά:
♦ Δέσμευση για ξεπούλημα των Δημόσιων πόρων.
♦ Ολοκλήρωση της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους
♦ Νομοθετική ολοκλήρωση της εφαρμογής του νόμου της ζούγκλας των αγορών στο χώρο της εργασίας
Τις προσεχείς μέρες και μέχρι τη σύνοδο κορυφής της 25ης Μάρτη η κυβέρνηση θα έχει ολοκληρώσει τον τιμοκατάλογο της δημόσιας περιουσίας που θα εκποιήσει μέχρι το ποσό των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ. Σε αυτόν τον κατάλογο περιλαμβάνονται ΔΕΗ,ΟΠΑΠ, ΟΤΕ, Αεροδρόμια, Λιμάνια, ΕΥΔΑΠ, τουριστικά φιλέτα, πόροι από αρχαιολογικούς χώρους, από δρόμους κλπ.
Είναι περιττό να σημειώσουμε ότι το χρήμα που θα προκύψει από το ξεπούλημα (αξιοποίηση σύμφωνα με την πολιτικά ορθή ορολογία) των δημόσιων πόρων θα κατατεθεί στους πιστωτές. Καθώς αυτό το ποσό (50 δις) ακόμη κι αν βρεθεί δεν είναι ούτε το ¼ του συνολικού χρέους, αναρωτιέται κανείς τι θα συμβεί στη συνέχεια...
Περί αυτής της συνέχειας, έχει φροντίσει ήδη η κυβέρνηση με τη νομοθεσία περί των εργασιακών. Η περιβόητη ανταγωνιστικότητα με τη συμπίεση του εργασιακού κόστους και την Κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων, προβάλλεται ως το μέγα κίνητρο προσέλκυσης του κεφαλαίου και των επενδυτών. Πρόκειται για παραμύθι με πραγματικό, ωστόσο, δράκο, όπως διαπιστώνουν ήδη οι ευέλικτοι , εκ περιτροπής, υποαπασχολούμενοι, ανασφάλιστοι, «εργαζόμενοι» της χώρας...
Ας ξαναδούμε λοιπόν τι κέρδισε ο πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες:
♦ εξασφάλισε την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των 110 δις που έχει λάβει η χώρα από το μηχανισμό στήριξης με χαμηλότερο επιτόκιο.
Πρόκειται - με άλλα λόγια - για βραχυπρόθεσμο πολιτικό κέρδος το οποίος θα του δώσει «ανάσα» για εσωτερικούς- εσωκομματικούς χειρισμούς.
Τι σημαίνει αυτό για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων (και άνεργων) της χώρας; Δημιουργούνται άραγε, από αυτήν την «επιτυχία» προϋποθέσεις για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας;
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να δώσουμε καταφατική απάντηση...
