Κοινωνικό πρόσωπο ή κοινωνικό προσωπείο;

Η σημερινή μέρα ορίσθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων και αυτό μας δίνει το ερέθισμα να διατυπώσουμε ορισμένες σκέψεις για τη ζωή αυτών των ανθρώπων. Σύμφωνα με τους ειδικούς, το γήρας είναι πρώτα ένα κοινωνικό φαινόμενο και μετά βιολογικό. Ας το εξετάσουμε , λοιπόν, και από τις δυο του πλευρές.
Όλοι μας γνωρίζουμε ότι, όσοι διανύουν αυτήν την ηλικία, για να είναι υγιείς, ψυχικά και σωματικά, έχουν ανάγκη τόσο τις παραδοσιακές ιατρικές φροντίδες, όσο και εκείνες που αφορούν τη βελτίωση της ποιότητας ζωής.
Ως «υπεύθυνη» και «ευαίσθητη» κοινωνία που είμαστε, πρέπει να παρέχουμε ιατρική φροντίδα σε ηλικιωμένους, που για οποιονδήποτε λόγο είναι υποχρεωμένοι να ζουν έγκλειστοι.Οι κοινωνικές δομές του Δήμου..
 μας (στο βαθμό που υπάρχουν) έχουν ως αρμοδιότητα τη φ ρ ο ν τ ί δ α σ τ ο σ π ί τ ι. Αυτού του είδους οι υπηρεσίες παρέχονται από κατάλληλα..
 ειδικευμένους ανθρώπους. Έχουμε;
Ωστόσο, όσο και αν ακόμα η ελληνική οικογένεια διατηρεί την ευαισθησία να φροντίζει τα ηλικιωμένα της άτομα, τόσο αυτό το έργο είναι επίπονο-από πολλές απόψεις- και συγχρόνως ανασταλτικός παράγων δράσης των μελών της οικογένειας.
Στη σύγχρονη εποχή, που η πολιτεία θέλει να προβάλλει το ανθρώπινο πρόσωπο, δε νοείται να μην πρωτοστατεί η ίδια στη φροντίδα των γερόντων, αλλά να στηρίζεται κυρίως στη «θυσία» μελών της οικογένειας, με ό, τι αυτό συνεπάγεται, κυρίως για τα νεαρά μέλη, που πρωτίστως θα έπρεπε να προσφέρουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις στην κοινωνία.
Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι για την καλή ψυχική υγεία των ηλικιωμένων είναι απαραίτητη η βελτίωση της ποιότητας ζωής των. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω των κοινωνικών παρεμβάσεων, όπως: κατοικία, δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου, ψυχαγωγία και άλλα.
Ειδικότερα:
1ον: Έχουμε φροντίσει-εξασφαλίσει στέγη ως Δήμος σε όσους απ' αυτούς τους ανθρώπους το έχουν ανάγκη ή στηριζόμαστε μόνο στο έργο της Μητρόπολής μας; (Γηροκομείο Μεγ. Καλυβίων)
Αλλά και όσοι μένουν μόνοι τους, χαίρουν της δικής μας βοήθειας ή είναι αναγκασμένοι να ελπίζουν στο τέλος μόνοι και εγκαταλελειμμένοι;
2ον: Υπάρχουν χώροι κατάλληλοι για δημιουργικές δραστηριότητες αυτών των ανθρώπων;
Αν σκεφτούμε ότι οι δημιουργικές ικανότητες καθιστούν τον άνθρωπο ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας, τότε κρίνεται απαραίτητη η ίδρυση και λειτουργία τέτοιων χώρων. Εμείς έχουμε στην πόλη μας;
Ίσως κάποιος απαντήσει- ναι, έχουμε τα Κ.Α.Π.Η.
Τότε ρωτάμε ∙ μπορούν όλοι να συμμετέχουν σ' αυτά ή μόνον όσοι διανύουν τα πρώτα χρόνια συνταξιοδότησης, που ο χρόνος δεν τους έχει προδώσει;
Για τους υπόλοιπους τι;
Τίποτα, απαντάμε. Τους έχουμε καταδικάσει στην περιθωριοποίηση και στην αδράνεια.
Τι επιδιώκουμε λοιπόν;
Κοινωνικό πρόσωπο ή κοινωνικό προσωπείο;