Το ελληνικό αγροτικό συνεταιριστικό κίνημα έχει βαθιές ρίζες στο παρελθόν. Από το 1900, που συγκροτείται ο πρώτος σύγχρονος ελληνικός αγροτικός συνεταιρισμός στον
Αλμυρό Βόλου, όταν οι γεωργοί συσπειρώνονται για ν' αγοράσουν αλωνιστική μηχανή, μέχρι σήμερα, οι συνεταιρισμοί υπήρξαν κινητήριος δύναμη για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, πολύ πιο ουσιαστική και σημαντική από τις επιχειρήσεις με αμιγώς ιδιωτικά κεφάλαια. Στην ακμή τους, δηλαδή το διάστημα 1975-85, οι συνεταιριστικές αγροτοβιομηχανικές μονάδες έφτασαν να είναι σχεδόν 1.000! Βέβαια, στην παρούσα φάση το αγροτικό συνεταιριστικό κίνημα δεν διανύει την καλύτερη περίοδο της ζωής του, παρότι υπάρχουν και συνεταιρισμοί και Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισμών, που λειτουργούν υποδειγματικά.
Αγκυλώσεις δεκαετιών, διαφθορά, κακοδιαχείριση, νοοτροπίες, κακή εκτίμηση της αγοράς και πίεση λόγω της κοινοτικής πολιτικής, συγκυρίες, υψηλό κόστος παραγωγής των ελληνικών αγροτικών προϊόντων, απότομη άνοδος των τραπεζικών επιτοκίων, χρέη, δάνεια, πρόστιμα, υψηλή φορολογία, καρτέλ, αλλά και αλλαγή του αγροτικού χώρου και του διεθνούς οικονομικού περιβάλλοντος, μείωσαν τη δύναμή του και κυρίως το συκοφάντησαν, σε σημείο να έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό η εμπιστοσύνη προς αυτό, συχνά ακόμη και των ίδιων των μελών του.
Οι χειρότερες πληγές του ελληνικού συνεταιριστικού κινήματος προς το τέλος του 20ού αιώνα ήταν ο κομματισμός και ο κρατισμός, προκειμένου να εξυπηρετηθούν ρουσφέτια κομματικών και κυβερνητικών παραγόντων σε ημέτερους. Στόχος πάντοτε των ηγητόρων, είτε δικτατόρων είτε δημοκρατικών κυβερνήσεων, ήταν ο έλεγχος του συνεταιριστικού κινήματος. Τα τελευταία χρόνια οι συνεταιρισμοί βούλιαξαν από προσωπικό, όπως και το Ελληνικό Δημόσιο, αφού οι τοπικοί παράγοντες πίεζαν αφόρητα, υποσχόμενοι, κρυφά και φανερά, ρυθμίσεις χρεών.
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
