στρατηγική κατεύθυνση της Ε.Ε., αποφασισμένη και υπογεγραμμένη απ΄ τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ που εναλλάσσονται στο τιμόνι της κυβερνητικής εξουσίας.
Το ΠΑΣΟΚ πρόθυμα συνεχίζει να υλοποιεί σήμερα, τη στρατηγική κατεύθυνση για αναδιαρθρώσεις, και στο χώρο της εκπαίδευσης. Μέρος τους αποτελεί το σχολείο της αγοράς, αφού αυτό έχει ανάγκη η αστική τάξη και τα συμφέροντά της. Πίσω από τους βαρύγδουπους τίτλους για το λεγόμενο «νέο» ή «πολυδύναμο» σχολείο ή παλιότερα «το ανοιχτό στην κοινωνία», προχωρά ο τύπος εκείνου του σχολείου που έχει ανάγκη η καπιταλιστική οικονομία σήμερα. Άλλωστε, έτσι γινότανε πάντα: η παιδεία συνδεόταν με την οικονομία, επειδή ο προορισμός της είναι να δίνει εκείνη την ποσότητα και ποιότητα γνώσης, που θα διαμορφώνει τον τύπο του εργαζόμενου που υπηρετεί καλύτερα την κερδοφορία του κεφαλαίου: «με δεξιότητες, καταρτίσιμο δια βίου, που θα αλλάζει 7-8 δουλειές κατά τη διάρκεια της ζωής του» κατά τη συνθήκη της Λισσαβόνα, δηλαδή φθηνή και παραιτημένη από δικαιώματα εργατική δύναμη.
Η διοικητική μεταρρύθμιση Καλλικράτης έχει - ανάμεσα σε άλλους- και αυτό τον προορισμό: τη «μεταφορά σε επίπεδο Περιφέρειας του βασικού σχεδιασμού και της ευθύνης της εκπαιδευτικής πολιτικής», δηλαδή, να βγάλει από τη δύσκολη θέση το αστικό κράτος, παίρνοντας πάνω του μέρος τους κόστους της παρεχόμενης εκπαίδευσης, αφού αυτό το κράτος πρέπει πλέον να τα δίνει απλόχερα κι απευθείας στα βιομηχανικά, τραπεζικά, εφοπλιστικά μονοπώλια. Ανάλογη εξέλιξη υλοποιείται στο χώρο της υγείας, με τις συγχωνεύσεις πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων μονάδων. Η μόρφωση, όπως και η υγεία, γίνονται ατομική υπόθεση. Ακόμα πιο ακριβά εμπορεύματα, που καθένας θα αγοράζει αυτό που μπορεί να αντέξει η τσέπη του.
Τη στρατηγική αυτή κατεύθυνση στηρίζουν συνειδητά ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. όλα τα χρόνια που εναλλάσσονται στην εξουσία. Αυτή στηρίζει - όπως σε κάθετι αντιδραστικό- ο επικίνδυνος ΛΑ.Ο.Σ. Αυτή την εξέλιξη κάνει πώς δε βλέπει χρόνια τώρα ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, που αναζητώντας μια «καλή Ε.Ε.» και την έξοδο από το μόνο «κακό ΔΝΤ», δέχεται το πρόσχημα της Κυβέρνησης για «εξοικονόμηση πόρων- νοικοκύρεμα». Μαζί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναπαράγουν τα ιδεολογήματα «περί κατοχής από την Τρόικα που ζητάει περικοπές» και κατά συνέπεια το κλείσιμο των σχολείων, συσκοτίζοντας τον πραγματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης.
Η πολιτική αυτή υλοποιείται και από αιρετούς, απ' όλους όσους στηρίζουν την ουσία της διοικητικής μεταρρύθμισης «Καλλικράτης», όπως ο Περιφερειάρχης Θεσσαλίας και οι Αντιπεριφερειάρχες της Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, στην περιοχή μας. Σήμερα «μαίνονται» κατά των συγχωνεύσεων, ωστόσο στηρίζουν την αποκέντρωση, που φέρνει το λεγόμενο «καλλικρατικό σχολείο». Όπως και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, που αποκρύπτουν την πραγματική ουσία των καταργήσεων - συγχωνεύσεων και στέκονται αποκλειστικά στην οικονομική πλευρά του ζητήματος. Γι' αυτό και την ώρα που σαρώνονται τα πάντα εκλιπαρούσαν για διάλογο, για να παζαρέψουν πόσα σχολεία θα κλείσουν!
Η Επιτροπή Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα της περιοχής μας, σε ξεσηκωμό! Υπάρχει διέξοδος: λαϊκή οργανωμένη ανυπακοή στη νέα διοικητική δομή, στο αποκεντρωμένο και ταξικά διαφοροποιημένο σχολείο, στην αξιολόγηση του σχολείου από τις επιχειρήσεις.
Καμία αυταπάτη! Να γυρίσουν την πλάτη σ' όλους τους υποστηρικτές αυτής της πολιτικής, που εμπορευματοποιεί κοινωνικά αγαθά, όπως η παιδεία, που κλείνει σχολεία, όπως ξεκληρίζει την αγροτιά, που ανοίγει την πόρτα στους χορηγούς, όπως κόβει μισθούς και συντάξεις, που στρέφει στην αμορφωσιά, στην κατάρτιση και τις δεξιότητες, όπως απολύει χιλιάδες εργάτες.
Να αξιοποιήσουν την πείρα τους! όλοι αυτοί που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τις συγχωνεύσεις- καταργήσεις είναι όλοι εκείνοι που έβαλαν πλάτη για να φτάσουμε στις συγχωνεύσεις - καταργήσεις. Που συμβάλλουν να υλοποιείται η αντιλαϊκή πολιτική σε κάθε κρίκο: στο επίπεδο του Κοινοβουλίου, στης περιφέρειες, στους δήμους, στα συνδικαλιστικά όργανα. Γιατί συμφωνούν στο κύριο, την στρατηγική κατεύθυνση αυτής της πολιτικής, ενώ διαφοροποιούνται μόνο στον τρόπο διαχείρισης, σε επιμέρους πλευρές. Καμία εμπιστοσύνη! Οι «φιλολαϊκές κραυγές» τους έχουν στόχο να εκτονώσουν τις λαϊκή αντίδραση, να τη στρέψουν σε μονοπάτια που δεν χτυπάνε την καρδιά του προβλήματος, όπως «να μην κλείσει το ένα ή το άλλο σχολείο, αλλά ας κλείσει το διπλανό».
Σήμερα, χρειάζεται ο εργατόκοσμος, τα φτωχά λαϊκά στρώματα του χωριού και της πόλης να αντιδράσουν στο αντιδραστικό μέτρο των συγχωνεύσεων, διεκδικώντας: δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή για όλα τα παιδιά, βασική γενική εκπαίδευση ως τα 18 χρόνια, καθιέρωση συστήματος δημόσιων δωρεάν επαγγελματικών σχολών, Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση. Ενιαία αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους χωρίς καμιά επιχειρηματική δράση.
Ζούμε σε μια εποχή που η εξέλιξη της επιστήμης και της παραγωγής δίνει τη δυνατότητα να φτιάξουμε τη ζωή που μας ανήκει, να θέσουμε τους όρους που την διασφαλίζουν. Υπάρχει πλούτος, υπάρχει γνώση. Εμπόδιο είναι η κυριαρχία μιας χούφτας πλουτοκρατών που ιδιοποιούνται τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Αυτή η κατάσταση θα αλλάζει, όσο η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Με την αντεπίθεση τους ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια και τους εκφραστές τους! Με ενότητα και όπλο την κοινωνική συμμαχία! Με το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, την ΟΓΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, σε κάθε χωριό και γειτονιά, στα σχολεία και στη δουλειά, οργανώνοντας την πάλη τους σε σύγκρουση με τα μονοπώλια. Γι΄ αυτό χρειάζεται κίνημα οργανωμένο, μαζικό, που θα δένει τον καθημερινό αγώνα για τις συγχωνεύσεις, για τα χαράτσια στα νοσοκομεία, για την ασφάλιση, για κάθε λαϊκό πρόβλημα, με την ανατροπή αυτής της πολιτικής, αφού αυτή γεννά όλα τα προβλήματα. Κίνημα χειραφετημένο, που θα αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων και θα διεκδικεί άλλο δρόμο ανάπτυξης. Σ' αυτό τον δρόμο ανάπτυξης τα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και όχι μιας χούφτας επιχειρήσεων, όπως στον καπιταλισμό. Στο επίκεντρο βρίσκεται ο εργαζόμενος άνθρωπος και οι σύγχρονες ανάγκες του, κι όχι η κερδοφορία των μονοπωλίων Σ' αυτή την προοπτική οι δρόμοι της εκπαίδευσης και της μόρφωσης όχι μόνο δεν κλείνουν, αλλά η συνεχής άνοδος της μόρφωσης του ανθρώπου γίνεται αναγκαιότητα της κοινωνίας. Η παραγωγή και η εκπαίδευση σχεδιάζονται κεντρικά, ώστε να μη χρειάζεται να δουλεύει κανένας νέος άνθρωπος πριν ολοκληρώσει την υποχρεωτική 12χρονη εκπαίδευση, τις δημόσιες επαγγελματικές σχολές ή το Πανεπιστήμιο μετά την ολοκλήρωση της 12χρονης. Σ' αυτό το δρόμο ανάπτυξης κάθε νέος και νέα θα ξέρει που θα βρει δουλειά, θα έχει κατοχυρωμένο το δικαίωμα στην εργασία. Γι΄ αυτό είναι ανάγκη να συνδεθεί η καθημερινή πάλη σήμερα με την πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Η καπιταλιστική κρίση φέρνει αυτή την ανάγκη στην ημερήσια διάταξη. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Επιτροπή Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ
